Allemaal kindjes ( fotos )

Met babu Roger, one of them and one of us ...

Masai jongens onderweg naar huis van hun feestelijke besnijdenis, ze zn nu krijgers

Janice, onze Tandao's ( chauffeur) dochter en kleindochter van mama Tandao ( leerkracht)

Allemaal beestjes ( fotos)

Jeep safaris ( fotos)

Klein Katrijntje

Lieve ( godlieva) had blijkbaar indruk gemaakt op Dokter Wilsons cabinet. ( dispensarium bezoek de vorige dag - links Lieve.

De volgende dag komt hij op Lieve en mij af en verteld het volgende.  Er is vannacht een babytje geboren en hij overhaalde de 26-jarige ongehuwde moeder om het babt meisje een naam te geven van 1 van de blanke helpers om ons te bedanken voor onze hulp in het dorp.  Hij wil het kindje graag Godlieva noemen als dat goed is voor Lieve.  Als dat goed is voor Lieve?  natuurlijk is dat goed voor haar, ze is zeer vereerd en kan het niet vatten.  Ik vind het geweldig, dit kan alleen maar in Afrika ! Dan krijgt Lieve plots een ingeving en ze zegt.  Miet, vraag jij aan Dr Wilson ( want Lieve spreekt niet zoveel engels) of de baby Katrijn mag noemen en leg hem uit waarom die naam.  Direct krijg ik al een zware krop in mijn keel en met een piepstem zeg ik, maar Lieve dat kan ik niet uitleggen, ik moet dan huilen. Dus, al puffend om niet in tranen uit te barsten vraag ik hem of het kindje Katrijn genoemd mag worden naar de naam van Lieve en Marcels dochter die plots overleed in een autoongeval op 26 jarige leeftijd.  Dr Wilson is direct akkoord en Lieve is bij deze oma geworden in Afrika haar klein Katrijntje. Lieve beloogd meteen financiele  steun aan moeder dochter en er is nog een zusje Jozefien en gaat meteen op babybezoek. Ze straalt !  Ze schenkt aan de mama de groene fouillard die zij zelf kreeg van Katrijn vanop 1 van haar reizen.  Symbolischer kan het niet, dit heeft zo moeten zijn.  Marcel wordt ingelicht over de telefoon en kan zijn geluk niet op, ook dochter Greet vind het geweldig.

Wat kan het leven toch mooi zijn ...

Zondag Misdag

Een afrikaanse mis wilden we toch niet missen.  Ik vooral voor afrikaanse muziek en dans natuurlijk.  Ik bleef standvastig zitten in het eerste kerkje ( er waren er 3 v verschillende godsdiensten).  Ook hier werden we onmiddelijk opgenomen in hun gebeden en herkenden we plots het woord Belgiji.  We spitsten onze oren en maakten Roger wakker, want blijkbaar verwachten ze een speech van hem ( hij praat Swahilie) en daarna moesten wij er ook aan geloven en moesten ons komen voorstellen vooraan in de kerk.  We werden nogal bejubeld en lieten het ons welgevallen.  Voila, die plichtplegingen waren ook weer achter de rug.  Ongeveer hetzelfde gebeurde ook in de abdere kerkjes waar sommigen van ons zich over verdeelden.  Mama Tandao ( mama van onze chauffeur Tandao en tevens lereres in de lagere school ) maakte deel uit van het zangkoor.  

Na 3 uren op de banken kwam het einde nog niet in zicht en alhoewel mama Tandao nog graag met ons gezongen en gedanst had aan het einde van de mis gingen we toch maar voor het einde eens op ons eten af.  3 uren was echt genoeg en nu heb ik toch spijt dat ik nog niet een half uurtje langer ben blijven zitten.

Bush BBQ

Laatste avond.  Alsof de geschonken geit en schaap als middageten met de notabelen met al hun speeches nog niet genoeg is.  (Er is zelfs een vertegenwoordiger van de minister van onderwijs voor zover ik begrepen heb om ons te bedanken ). 

En daarna nog eens speeches voor ons op het dorpsplein.  

Dat is nog niet alles voor de laatste dag in Endallah.  Voor het avondeten worden we aangemaand, niet om aan tafel te gaan maar om ons dik aan te doen voor een bush barbeque.  Weer met zn allen de jeeps in.  We hadden ons al afgevraagd waar opeens de tuinstoelen van rond het kampviuur naartoe waren.  Rijen rijen rijen in het donker.  Al lang van de onverharde wegen af, nog kleinere wegeltjes en door het struikgewas, opeens een kampvuur !  ( afrika is droog, maar alles kan hier ...).  Het lam lag al in stukken te bakken en te sissen en biertjes werden uitgedeeld.  Tafels , stoelen, bestek, servetten, zelfs tandenstokers.  De crew van Herman de kok dacht aan alles.  Een meegesleurde generator zorgde voor licht.  We werden bediend als koningen en zongen kampliederen ( dat was echt niet de eerste keer, rond een kampvur gezeten komt zoiets al rap).  Ook Herman en zelfs John ( tanzania lied) brachten een lied te berde, alweer een geslaagde avond en keigoede afsluiter van ons verblijk in Endallah.  Endallah Tours heeft zichzelf weer al maar eens overtroffen, de moeite die die mensen doen om het ons naar de zin te maken is echt ongelofelijk !

Tanzania lied

Afrikaanse bruiloft

Ergens in de eerste week komt Babu Roger weer af met een nieuwtje.  Die vallen hier namelijk met bosjes uit de lucht.  Ah ja, zegt hem,  wij zijn met zn allen uitgenodigd op de bruiloft van de dochter van onze chauffeur Thomas.  Een heuse afrikaanse bruiloft !  Onze monden vallen open van verbazing. Wat maken wij hier toch allemaal mee?  Ik besluit mijn beste jurk aan te doen ( ladiesweekend wellen kado) , de jurk begint later een eigen leven te leiden onder de naam "de baljurk van Miet".  Ik draag ook mn witte sandaaltjes ( alle ja, ooit wit geweest), compleet met klein hakje.  Op mn paasbest ( wel ongewassen haren want dat lijkt mij hier een onmogelijke zaak tot ik het in de 2 e week niet meer houd en Zeeke en Lieve met 2 gekooke emmers water mijn stijf kapsel onder handen nemen). Soit, op mn afrikaanse paasbest de stoffige jeep in en rijden maar.  Hobbel hobbel, hos hos, dorp dor, achter de voetbalplein duiken we het maisvels in, wat verder links staat een huisje en rechts een vlug in elkaar gestoken beschutting waar het bruidspaar met getuigen onderzit en er staat 1 lange tafel en er staan enkele rijen stoelen waar genodigden aanzitten ook op hun paasbest.  In het donker langszij, een DJ, afrikaanse muziek en afrikaanse dans door de jeugd.

We groeten bruidspaar en genodigden en zetten ons neer.  Ja hoor, de enige tafel die er staat is voor ons, wij zijn werkelijk de eregenodigden.  Lang houd ik het niet uit op mijn stoel, je kent me.  Als er ritme is kan ik echt niet zomaar toezien, ik moet meedoen en stook Zeeke ook op.  Ook enkele anderen wagen zich in het mulle zand en in het absolute schemerdonker van de dans.  Ik probeer uiteraard hub passen na te doen maar ben nogal wankel op mijn gakjes in het mulle zand.  Ik had mijn Nikes moeten aandoen, maar het lukt wel.  Ik breek mijn enkels niet al scheelt het niet veel.  De plaatselijke dansers willen allemaal op de foto met die gekke witte klungelige dansers!

Masai Maria one en Anna two

Na de werkzaamheden bleef de reis fantastisch en onbeschrijfelijk !  Zoals Ine het op een bepaald moment zo mooi beschreef: zal ik ooit nog deze glimlach van mijn gezicht krijgen.  Wel de mijne zit er opgeplakt als met tec7.

Vertrek uit Endallah.

Na een 3 ( of meer ?) uur durende rit in een woestijnachtige, rotsige, weidse vlakte over ruwe wegen afwisselend stenen en los zand veranderd het landschap en wordt het zowaar nog desolater. ( maar overal bewoond en kuddes met herdertjes, Masai). 

 Zwart-grijze massas lavasteen als ondergrond.  Nooit gezien, zo moet het er op de maan ongeveer uitzien. 

 De rit duurt voort in de hitte van de namiddag.  Tandao, hoe ver nog vraagt Zeeke? Half an hour ( afrikaanse tijd natuurlijk ) een klein uur dus.  Bij aankomst duiken wat schamele hutten op en opeens doemt een luxueuze lodge op een groene omheinde oase.  Rap onder de ( koude) douche ( ik gebruik enkel het kraantje beneden). De dag erna hadden we wal warm water daar.  Herman, onze afrikaanse kok is helemaal met ons meegereisd en begint alvast in de keuken zijn kunsten uit te voeren samen met de plaatselijke lieftallige en goede kokkin.  

Opeens staat Roger, de babu van Endallah en Masai in zijn masai kleren daar.  Hij is uitgenodigd op een Masai bruiloft en wie geintersseerd is mag mee.  Iedereen valt alweer van zijn stoel van verbazing en gaat natuurlijk mee.  We stappen uit onze jeep en en er komen mooi versierde Masai meisjes op ons af.  Whats your name? My name is Maria, Anna, Sara, ... Allemaal even vriendelijk en ze hebben allemaal dezelfde naam.  In de kraal van het huttendorp staan de mannen tegen elkaar te springen en te zingen onder tromgeroffel.  Waar zijn we hier weer beland, we worden een beetje belaagd door de meisjes die hun waren aanprijzen.  Hello, i am Anna and ik give you this present, ondertussen hangt Maria, die ik ondertussen Maria One noem ook nog altijd aan mijn hand.  Dan valt mijn frank.  Ik krijg van Anna , die ik Anna two doop een bedeltje en zij zal mij morgen opzoeken aan de lodge zodat ik,van haar iets kan kopen.  Ik beloof te kopen van Maria one en Anna two.  Maria one kan ik herkennen aan haar houten stretch linkeroor.  Anna?  Die zal mij zelf moeten vinden want ik weet het niet meer.  

,s anderendaags zit ik op het heuveltje naar de zonsopgang te kijken.  Om 06:30 komt er beweging aan de hut beneden.  2 jongetjes placeren een straaltje , 2 meter voor de hut , vooraan.  Vader begeeft zich onder luid geprot prr prr prr naar de zijkant van de hut en hurkt zich daar even...

Dan. Verschijnt Anna en samen met haar een resem vliegjes.  Ik koop een blauw kralenarmbandje 

maar op het einde geeft ze toe dat ze niet Anna two is maar Anna one...dus het blijft bij 1 armbandje.

Na het lekkere ontbijt met geroosterd brood en chapati ( pannekoek) en fruit ( met kaneel en rietsuiker) staan de masai meisjes te verkopen aan de poort, het lijkt wel een marktje.  Ik vind Maria one en koop een oranje kralenketting van haar.  Ook Sara met de baby ben ik al enkele keren tegen het lijf gelopen: you promised yesterday remember me?  Sorry Sara, ik weet het nieet meer.  

Bij de namiddag tocht ( groep v d jongsten ... Tinkel tinkel :) naar de waterval kom ik ook Anna two tegen, blij haar te zien en ze zal er zijn als we teurgkomen van onze tocht.  De tocht is adembenemend.  Klimmen, klauteren, door het water waden, al dan niet stromend met een masai jongen als gids.  Inge haar enkel houd het ook, ikzelf voel mij zo sterk als een leeuw en kan de wereld aan.  Weer een schitterend moment in een schitterende reis.  

Bij terugkomst staat Anna two mij inderdaad op te wachten en koop ik een tinkelende ketting van haar die past bij het bedeltje dat ik van haar kreeg.  Ik neem hartelijk afscheid van Maria one en Anna two.  ,s avonds bij de gemeenschapswinkel ( hut)  van de vrouwen krijg ik nog een verlanend vingertje van Sara met de baby.  Ik haal even glimlachend en verontschuldigend mijn schouders op en ze lacht toch een beetje terug.  War een ervaring alweer.

Die dag gingen we ook naar Lake natron.  Gil, theo, Marc en ik door de drats tot zo kort mogelijk bij de 1000-en flamingos.  Het woord Uitzinnig van geluk beschrijft nogal hoe ik mij voel bij de terugtocht, waar Marie-paule, mijn slaapgenote mij al staat op te wachten.

Doctor Wilson

Inge, door Dr Wilson ( die tijdelijk een lerarenhuisje mag betrekken met zijn vrouw tot zijn huis af is) aangeklampt als werfleider van zijn huisje komt enkele keren per dag joviaal maar vastberaden vragen wanneer hij kan inhuizen.  Iedereen steekt nog een handje bij binnen.  Op een bepaald moment staan we , een half uur voor het einde van de werkdag, met 6 man ( Lieve, Zeeke, Marue-Paule, Inge, Marc en ik) in 1 halletje van 2 meter op 1,5 te schilderen.  Hilarisch, plezier !  maar ook buiten waar er hard gereddeld wordt door Jacky en Gil , afgekeken van de plaatselijke fundi.  Reddelen ( nieuw woord) : zeef zand met een vliegengaas.  Voeg rangi ( kleur) toe, wat water en whatever plaksel.  Doe dat in een toestel door ons genaamd "reddel" en draai aan het moleke, zodat de borstel binnenin begint te draaien en het mengsel tegen de buitenmuur katapulteert.  Echt mooi resultaat !  Voor overgang van geel ( bovenkant) , naar roestbruin ( onderkant) gebruiken ze wonder boven wonder een waterpas. 

Voor:

Na: ( mama Happy staat toevallig op de foto)

Reddelaar :

Schule Msingi, lagere school

Elke dag gingen we tevoet naar ons lagere schooltje, net zoals de lokale kinderen ( voor ons een half uurtje, voor sommige kinderen wel een uur of meer tevoet).  De eerste dagen spierpijn in de kuiten, maar tegen het einde van de week was dat over.  

We kwamen aan in een totaal afgeleefde school, grijs, grauw, vuil en kleurloos, kapotte ramen...  

Wij waren bereid om hier 8 dagen te zwoegen en te sleuren met primitief gereedschap en onder begeleiding van de plaatselijke fundi's ( vakmannen), we werkten samen hard, zij aan zij.  De taak die ik mij toebedeeld had was de kapotte glazen raampjes verwijderen van de ijzeren ramen, met de oude mastiek en alles, een werkje met den zwaren ijzezn hamer en een geïmproviseerde beitel ( keepernagel, betonijzer, later gebruikte ik mijn eigen meegebrachte schroevendraaier ).  Hard labeur maar onder de deskundige leiding van fundi Paulo en natuurlijk met de ervaring van een schrijnwerkersdochter lukte het wel, en tegelijkertijd had ik het gevoel mijn overleden vader respect aan te doen.  Heerlijk.  Tussen het ramen uitkloppen door, binnen in de klasjes, muren afsteken ( met plamuurmes en zelfs heuse machetes kwamen eraan te pas) , gaten bijplakken, schuren, muren insmeren en verven, deuren en ramen terug mooi blauw verven . Hetzelfde was aan de gang in de leraarshuisjes. De werken Niet altijd in de volgorde zoals wij het zouden doen, maar wij schikten ons naar de afrikaanse logika.   geschilderde klasjes uitstoffen met een handborstel gemaakt van takjes ..., zoals ik al zei, primtief, maar werkte prima.  Elke avond stikkapot, maar gelukkig.  De kers op de taart , de eerste schooldag, onze laatste werkdag.  De kindjes waren dolblij met hun mooie klasjes, alles was omgetoverd tot een propere, kleurige leer en speel omgeving, waar ook nog s'middags een groot bord eten te verkrijgen was ( mais en allerlei kleuren van bonen) .  Die dag kregen ze allemaal een pukkelpop t-shirt en zongen ze als dank liederen voor ons, Heerlijk om te zien.  Ook door hun ouders werden ons 2 slachtgeiten geschonken die we samen met al de notabelen hebben moeten opeten.  Afrika heeft mijn hart gestolen !  

Overweldigd door aankomst in Endalllah

Zondags, Op weg naar ons dorpje Endallah, van de wereld totaal afgesloten en na een hobbelige jeeprit nog eens gevolgd door een voettocht van 4 uren door een prachtig Afrikaans landschap.  Op het eerste zicht verlaten maar al rap kwamen kindjes achter elke struik uitgekropen en merkten we dat er overal verspreid sobere hutjes verborgen stonden.  Al meteen kon ik mijn beste Swahilie bovenhalen, ze waren verlegen maar gaven toch graag een stoffig handje en big smile.  Het begon een beetje op een pelgrimstocht te gelijken want , de vliegtuigreis, korte nacht, lange bergachtige voettocht, weinig water want dat moest je dragen en ook waren er natuurlijk geen toiletten.  Dan kwamen we het dorp binnen, in het begin, een 20-tal voetballende jongeren ( op blote voeten natuurlijk en met zelfgemaakte bal en een stoffig zandveld) .  De rest van het dorp was verzameld op het dorpsplein want er was een zondags-viering aan de gang.  

Direct werd ons de hand geschud door enkele notabelen en konden we meegenieten van voordrachten en vooral...gospel muziek en dans, het was alsof we in een film terechtgekomen waren.  Omringd door de vele kindjes van het dorp en aangestaard door de volwassenen werd dat meteen allemaal veel te veel om ineens te verwerken.  Dit was het, hier kwam ik voor , ik sta hier met de pollekes van wel 10 kindjes in mijn handen tussen de mensen hier.  Al rap schoot mijn gemoed helemaal vol en moest ik onderduiken en de tranen laten vloeien, rap ter dekking een kind vastgegrabbeld, Cecilia , met haar mooie rode jurkje en heb ik haar stevig vastgehouden terwijl ik hartverscheurend al mijn emoties losliet, het kind liet het zich rustig welgevallen.  Eens ik klaar was om terug recht te staan, zag ik dat ik bijlange na de enige niet was.  Man, wat was mij dat zeg.  Dan naar ons verblijf voor de komende 14 dagen.  Mama Happy, Rebecca, Herman, papa John !  Dankuwel voor de gastvrijheid.  Herddertjes, dankuwel om het kampvuur elke avond te stoken !

 ( Els en Silveer en niet te vergeten, snuffie, onze lieveling)

Morgen is het zo ver ...

Koffers gepakt, inentingen ontvangen, eerste malariapil genomen.
Richtlijnen voor de thuisblijvers geschreven, geld overgeschreven voor hun :) .
Al mijn roze briefkes met Swahili heb ik in een boekske geplakt en ik zal nog goed moeten studeren want tis nie gemakkelijk.   3 ebooks gedownload, tja, ik hoop , zoals altijd dat ik niets vergeten ben.
Morgen vertrek om 6 u naar Hechtel waar de bus ons opwacht.  We vliegen via Turkije naar de luchthaven van de Kilimanjaro en slapen bij aankomst in Arusha 1 kort nachte alvorens in te schepen in onze 3 jeeps met chauffeur die ons gedurende 3 weken zullen begeleiden.  De eerste rit van 3 uren over onverharde wegen zal waarschijnlijk al een harde dobber zijn.  Dan zal het 2 weken radiosilence zijn wegens meestal geen bereik, niet GSM en niet internet.  Let's see , ik ben er klaar voor !!

Simba, Daktari, Karibu, Pinki ...

Ja, jullie kennen ook Swahilie al beseften jullie het misschien niet.  In de titel staat : Leeuw, Dokter, Welkom en roze.  Daar houden wel veelal de gelijkenissen op.  Toch is mijn doel het vanbuiten leren van minstens 250 Swahilie woorden zodat ik mij verstaanbaar kan maken en ook iets kan verstaan van de antwoorden.  Vermits wij onze kok daar inhuren zullen er ook wat woorden moeten bijzijn als KuKu ( kip) en Karoti ( wortelen).  Alles wat we daar zullen eten en drinken zal aangekocht worden in de stad en met onze jeeps meerijden naar het dorp.  Frisdranken en bier kunnen niet koud gehouden worden wegens geen elektriciteit, dus ik heb tonic en konyagi ( sterke drank met mango smaak ...) besteld zodat ik savonds al eens een coctailke kan maken.

Deze week haal ik ook mijn inenting tegen Gele Koorts (verplicht) , voorschrift voor malariapillen en nog wat producten ter voorkoming of behandeling van diarree en dan nog Deet tegen de muggen. Gelukkig is het niet muggenseizoen dus dat zou moeten meevallen.  Vorige week heb ik ook een oplader op zonne-energie gekocht voor mijn Ipad en GSM.  Niet dat ik daar connectie zal hebben, maar voor fotos, e-boeken en bijhouden van een dagboek.  Daar kunnen jullie dan later weer van genieten.

Habari, mimi ni Miet, natoka Ubelgiji

(Titel) Hallo, ik ben Miet en ik kom uit Belgie.  Wordt dat mijn openingszin bij aankomst in Endallah op 28/06/2014?

We tellen precies 6 weken voor afreis en het begin van het avontuur voor mij.  Mijn doel is om veel ervaringen rijker te worden en voor de jeugdige inwoners van Endallah is het de bedoeling dat wij hun klaslokalen ( shule ya secondari ) komen opvrolijken door een kleurtje aan te brengen met verfborstel en de lokale technieken ( Sadolin als basis, klinkt bekend voor de mensen van de wijerstraat in Spalbeek ... ?). 

Endallah is een afgelegen dorp in Noord-Tanzania met een 5000 inwoners.  Er is geen elektriciteit.  Water wordt aangeleverd door een pijp, van een bron ettelijke dorpen verder.  Endallah is jammer genoeg het laatste dorp dat aftapt, dat is, als de vorige dorpen nog iets water overlieten. 

Het overgrote gedeelte van de bevolking leeft er in hutten.  ( Ik zal er in een 2-persoons tentje met veldbed slapen ).  

Reizen doe ik samen met de K.V.L.V van Hechtel onder de vleugels van V.Z.W Misingi, onder leiding van Roger Andries, tevens de peetvader van het dorp.  

Vzw Misingi richt zich vooral op het krijgen en houden van de kinderen in school omdat ze daar alvast 1 evenwichtige maaltijd per dag krijgen, terwijl dat thuis niet gegarandeerd is.  

Ik hoop ter plekke ook contact te kunnen leggen met de mensen daar, hoe ervaren zij het om daar te wonen, wat houdt hun bezig?  Eerste vereiste is dan natuurlijk de taal leren: Swahili . De eerste les is al goed verlopen met onze Tanzaniaanse lesgeefster Eveline.  De taal onder de knie krijgen is een hele uitdaging dus ik heb het ganse huis volgehangen met post-its met Swahili woorden op zodat het ( hopelijk ) beter blijft hangen :)

Binnen 14 dagen de volgende les, dus kijk uit naar de volgende post voor een update ...