Zondags, Op weg naar ons dorpje Endallah, van de wereld totaal afgesloten en na een hobbelige jeeprit nog eens gevolgd door een voettocht van 4 uren door een prachtig Afrikaans landschap. Op het eerste zicht verlaten maar al rap kwamen kindjes achter elke struik uitgekropen en merkten we dat er overal verspreid sobere hutjes verborgen stonden. Al meteen kon ik mijn beste Swahilie bovenhalen, ze waren verlegen maar gaven toch graag een stoffig handje en big smile. Het begon een beetje op een pelgrimstocht te gelijken want , de vliegtuigreis, korte nacht, lange bergachtige voettocht, weinig water want dat moest je dragen en ook waren er natuurlijk geen toiletten. Dan kwamen we het dorp binnen, in het begin, een 20-tal voetballende jongeren ( op blote voeten natuurlijk en met zelfgemaakte bal en een stoffig zandveld) . De rest van het dorp was verzameld op het dorpsplein want er was een zondags-viering aan de gang.
Direct werd ons de hand geschud door enkele notabelen en konden we meegenieten van voordrachten en vooral...gospel muziek en dans, het was alsof we in een film terechtgekomen waren. Omringd door de vele kindjes van het dorp en aangestaard door de volwassenen werd dat meteen allemaal veel te veel om ineens te verwerken. Dit was het, hier kwam ik voor , ik sta hier met de pollekes van wel 10 kindjes in mijn handen tussen de mensen hier. Al rap schoot mijn gemoed helemaal vol en moest ik onderduiken en de tranen laten vloeien, rap ter dekking een kind vastgegrabbeld, Cecilia , met haar mooie rode jurkje en heb ik haar stevig vastgehouden terwijl ik hartverscheurend al mijn emoties losliet, het kind liet het zich rustig welgevallen. Eens ik klaar was om terug recht te staan, zag ik dat ik bijlange na de enige niet was. Man, wat was mij dat zeg. Dan naar ons verblijf voor de komende 14 dagen. Mama Happy, Rebecca, Herman, papa John ! Dankuwel voor de gastvrijheid. Herddertjes, dankuwel om het kampvuur elke avond te stoken !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten