Met babu Roger, one of them and one of us ...
Masai jongens onderweg naar huis van hun feestelijke besnijdenis, ze zn nu krijgers
Janice, onze Tandao's ( chauffeur) dochter en kleindochter van mama Tandao ( leerkracht)
zondag 20 juli 2014
Klein Katrijntje
De volgende dag komt hij op Lieve en mij af en verteld het volgende. Er is vannacht een babytje geboren en hij overhaalde de 26-jarige ongehuwde moeder om het babt meisje een naam te geven van 1 van de blanke helpers om ons te bedanken voor onze hulp in het dorp. Hij wil het kindje graag Godlieva noemen als dat goed is voor Lieve. Als dat goed is voor Lieve? natuurlijk is dat goed voor haar, ze is zeer vereerd en kan het niet vatten. Ik vind het geweldig, dit kan alleen maar in Afrika ! Dan krijgt Lieve plots een ingeving en ze zegt. Miet, vraag jij aan Dr Wilson ( want Lieve spreekt niet zoveel engels) of de baby Katrijn mag noemen en leg hem uit waarom die naam. Direct krijg ik al een zware krop in mijn keel en met een piepstem zeg ik, maar Lieve dat kan ik niet uitleggen, ik moet dan huilen. Dus, al puffend om niet in tranen uit te barsten vraag ik hem of het kindje Katrijn genoemd mag worden naar de naam van Lieve en Marcels dochter die plots overleed in een autoongeval op 26 jarige leeftijd. Dr Wilson is direct akkoord en Lieve is bij deze oma geworden in Afrika haar klein Katrijntje. Lieve beloogd meteen financiele steun aan moeder dochter en er is nog een zusje Jozefien en gaat meteen op babybezoek. Ze straalt ! Ze schenkt aan de mama de groene fouillard die zij zelf kreeg van Katrijn vanop 1 van haar reizen. Symbolischer kan het niet, dit heeft zo moeten zijn. Marcel wordt ingelicht over de telefoon en kan zijn geluk niet op, ook dochter Greet vind het geweldig.
Wat kan het leven toch mooi zijn ...
Zondag Misdag
Een afrikaanse mis wilden we toch niet missen. Ik vooral voor afrikaanse muziek en dans natuurlijk. Ik bleef standvastig zitten in het eerste kerkje ( er waren er 3 v verschillende godsdiensten). Ook hier werden we onmiddelijk opgenomen in hun gebeden en herkenden we plots het woord Belgiji. We spitsten onze oren en maakten Roger wakker, want blijkbaar verwachten ze een speech van hem ( hij praat Swahilie) en daarna moesten wij er ook aan geloven en moesten ons komen voorstellen vooraan in de kerk. We werden nogal bejubeld en lieten het ons welgevallen. Voila, die plichtplegingen waren ook weer achter de rug. Ongeveer hetzelfde gebeurde ook in de abdere kerkjes waar sommigen van ons zich over verdeelden. Mama Tandao ( mama van onze chauffeur Tandao en tevens lereres in de lagere school ) maakte deel uit van het zangkoor. 
Na 3 uren op de banken kwam het einde nog niet in zicht en alhoewel mama Tandao nog graag met ons gezongen en gedanst had aan het einde van de mis gingen we toch maar voor het einde eens op ons eten af. 3 uren was echt genoeg en nu heb ik toch spijt dat ik nog niet een half uurtje langer ben blijven zitten.
Bush BBQ
Laatste avond. Alsof de geschonken geit en schaap als middageten met de notabelen met al hun speeches nog niet genoeg is. (Er is zelfs een vertegenwoordiger van de minister van onderwijs voor zover ik begrepen heb om ons te bedanken ). 
En daarna nog eens speeches voor ons op het dorpsplein.
Dat is nog niet alles voor de laatste dag in Endallah. Voor het avondeten worden we aangemaand, niet om aan tafel te gaan maar om ons dik aan te doen voor een bush barbeque. Weer met zn allen de jeeps in. We hadden ons al afgevraagd waar opeens de tuinstoelen van rond het kampviuur naartoe waren. Rijen rijen rijen in het donker. Al lang van de onverharde wegen af, nog kleinere wegeltjes en door het struikgewas, opeens een kampvuur ! ( afrika is droog, maar alles kan hier ...). Het lam lag al in stukken te bakken en te sissen en biertjes werden uitgedeeld. Tafels , stoelen, bestek, servetten, zelfs tandenstokers. De crew van Herman de kok dacht aan alles. Een meegesleurde generator zorgde voor licht. We werden bediend als koningen en zongen kampliederen ( dat was echt niet de eerste keer, rond een kampvur gezeten komt zoiets al rap). Ook Herman en zelfs John ( tanzania lied) brachten een lied te berde, alweer een geslaagde avond en keigoede afsluiter van ons verblijk in Endallah. Endallah Tours heeft zichzelf weer al maar eens overtroffen, de moeite die die mensen doen om het ons naar de zin te maken is echt ongelofelijk !
Tanzania lied
Afrikaanse bruiloft
Ergens in de eerste week komt Babu Roger weer af met een nieuwtje. Die vallen hier namelijk met bosjes uit de lucht. Ah ja, zegt hem, wij zijn met zn allen uitgenodigd op de bruiloft van de dochter van onze chauffeur Thomas. Een heuse afrikaanse bruiloft ! Onze monden vallen open van verbazing. Wat maken wij hier toch allemaal mee? Ik besluit mijn beste jurk aan te doen ( ladiesweekend wellen kado) , de jurk begint later een eigen leven te leiden onder de naam "de baljurk van Miet". Ik draag ook mn witte sandaaltjes ( alle ja, ooit wit geweest), compleet met klein hakje. Op mn paasbest ( wel ongewassen haren want dat lijkt mij hier een onmogelijke zaak tot ik het in de 2 e week niet meer houd en Zeeke en Lieve met 2 gekooke emmers water mijn stijf kapsel onder handen nemen). Soit, op mn afrikaanse paasbest de stoffige jeep in en rijden maar. Hobbel hobbel, hos hos, dorp dor, achter de voetbalplein duiken we het maisvels in, wat verder links staat een huisje en rechts een vlug in elkaar gestoken beschutting waar het bruidspaar met getuigen onderzit en er staat 1 lange tafel en er staan enkele rijen stoelen waar genodigden aanzitten ook op hun paasbest. In het donker langszij, een DJ, afrikaanse muziek en afrikaanse dans door de jeugd.
We groeten bruidspaar en genodigden en zetten ons neer. Ja hoor, de enige tafel die er staat is voor ons, wij zijn werkelijk de eregenodigden. Lang houd ik het niet uit op mijn stoel, je kent me. Als er ritme is kan ik echt niet zomaar toezien, ik moet meedoen en stook Zeeke ook op. Ook enkele anderen wagen zich in het mulle zand en in het absolute schemerdonker van de dans. Ik probeer uiteraard hub passen na te doen maar ben nogal wankel op mijn gakjes in het mulle zand. Ik had mijn Nikes moeten aandoen, maar het lukt wel. Ik breek mijn enkels niet al scheelt het niet veel. De plaatselijke dansers willen allemaal op de foto met die gekke witte klungelige dansers!
Abonneren op:
Posts (Atom)